A Reeks medicijnen die indrukwekkend gewichtsverlies veroorzaken, heeft een revolutie teweeggebracht in de behandeling van obesitas – en consumenten een ongekende keuze aan afslanktherapieën gegeven. Nu begint onderzoek te onthullen hoe deze medicijnen van elkaar kunnen verschillen. hoewel ze op vergelijkbare manieren werken.

Semaglutide, tirzepatide en andere recent ontwikkelde geneesmiddelen voor de behandeling van obesitas en stofwisselingsstoornissen werken gedeeltelijk door het nabootsen van een natuurlijk hormoon genaamd glucagon-like peptide-1 (GLP-1). Studies hebben echter aangetoond dat de medicijnen verschillen in hun vermogen om dit te doen Voorkom ziekten zoals diabetes type 2 1verschillen en dat sommige tot meer gewichtsverlies leiden dan andere 2. Er zijn ook verschillen tussen deze medicijnen en een oudere generatie GLP-1-medicijnen, waarbij onderzoek suggereert dat sommige van de eerdere medicijnen effectiever zijn tegen neurodegeneratieve ziekten zoals Ziekte van Parkinson 3dan latere medicijnen zouden kunnen zijn.

Het begrijpen van de verschillen kan artsen helpen de behandelingen beter op maat te maken, zegt Beverly Tchang, een endocrinoloog bij Weill Cornell Medicine in New York City. “Als iemand met obesitas bijvoorbeeld een hartaandoening heeft, heb ik de neiging om eerst naar semaglutide te grijpen in plaats van naar tirzepatide, omdat we over de gegevens beschikken”, zegt ze, daarbij verwijzend naar een onderzoek 4, waaruit dat bleek Semaglutide vermindert het risico op ernstige cardiovasculaire voorvallen bij mensen met deze ziekten. Maar de keuze kan anders zijn voor iemand met slaapapneu, zegt ze, daarbij verwijzend naar een onderzoek 5, waarin tirzepatide de symptomen van slaapapneu verminderde bij mensen met obesitas.

Vergelijking

De best verkochte medicijnen voor gewichtsverlies zijn onder meer semaglutide, verkocht als Ozempic en Wegovy, en tirzpeatide, verkocht als Mounjaro en Zepbound. Een studie die deze maand werd gepubliceerd 1ontdekte dat tirzepatide beter is dan semaglutide bij het voorkomen van de ontwikkeling van diabetes type 2 bij mensen met obesitas. Nog een analyse 2concludeerde dat tirzepatide geassocieerd was met groter gewichtsverlies dan semaglutide bij mensen met overgewicht en obesitas. Onderzoekers kijken nu reikhalzend uit naar de resultaten ervan gerandomiseerde gecontroleerde studie waarin semaglutide werd vergeleken met tirzepatide op het gebied van gewichtsverlies en zal een definitiever antwoord bieden dan eerdere retrospectieve studies.

Zowel semaglutide als tirzepatide bootsen dit na GLP-1, dat betrokken is bij het reguleren van de bloedsuikerspiegel en het onderdrukken van de eetlust. Door deze nabootsing kunnen de medicijnen receptoren activeren die normaal gesproken door GLP-1 worden geactiveerd.

Tirzepatide bootst ook een ander hormoon na, genaamd gastro-inhibitory peptide (GIP), dat een rol speelt bij de vetstofwisseling. Tirzepatide activeert daardoor receptoren die normaal gesproken worden geactiveerd door zowel GLP-1 als GIP.

Het zou echter een vereenvoudiging zijn om aan te nemen dat de veronderstelde hogere potentie van tirzepatide komt doordat het zich op twee hormonen richt in plaats van op één, zegt Tchang. Tirzepatide “activeert de GLP-1- en GIP-receptoren niet in gelijke mate”, zegt ze. In plaats daarvan bindt het medicijn effectiever aan de GIP-receptor dan aan de GLP-1-receptor. Eén hypothese is dat de GIP-activiteit van tirzepatide het door GLP-1 geïnduceerde gewichtsverlies versterkt, hoewel de activering van de GLP-1-receptor zwakker is.

Een experimenteel medicijn ontwikkeld door biotechnologiebedrijf Amgen, gevestigd in Thousand Oaks, Californië, richt zich ook op receptoren voor zowel GLP-1 als GIP. In tegenstelling tot tirzepatide blokkeert dit medicijn de receptoren echter niet. Het medicijn behaalde veelbelovende resultaten op het gebied van gewichtsverlies in een vroege klinische proef 6.

Wetenschappers proberen nu uit te leggen waarom aanzienlijk gewichtsverlies wordt bereikt, zowel door het activeren van de GIP- en GLP-1-receptoren als door het activeren van de GLP-1-receptoren en het blokkeren van de GIP-receptoren. "Er zijn theorieën en mensen werken eraan, maar ik denk dat we een beetje bescheiden moeten zijn en moeten toegeven dat er nog steeds dingen zijn die we niet volledig begrijpen", zegt Daniel Drucker, een endocrinoloog aan de Universiteit van Toronto in Canada.

Het redden van de hersenen

GLP-1-medicijnen veroorzaken niet alleen gewichtsverlies, maar verminderen ook ontstekingen, wat gedeeltelijk kan verklaren waarom ze het potentieel hebben om neurodegeneratieve ziekten te helpen vertragen. Zowel bij de ziekte van Parkinson als bij de ziekte van Alzheimer is sprake van hersenontsteking.

In een kleine klinische studie verbeterde het GLP-1-medicijn exenatide de symptomen bij mensen met een matige ziekte van Parkinson 3. Exenatide was het eerste GLP-1-medicijn op de markt en kreeg in 2005 goedkeuring van de Amerikaanse Food and Drug Administration. Een kleine studie naar een GLP-1-medicijn genaamd Liraglutide vertraagde de cognitieve achteruitgang met maximaal 18% bij mensen met een milde vorm van de ziekte van Alzheimer in de loop van een jaar.

Sommige onderzoekers zijn van mening dat hoe beter een GLP-1-medicijn de hersenen binnendringt, hoe beter het neurodegeneratieve ziekten kan behandelen. Het is echter nog niet duidelijk hoe ver deze medicijnen de hersenen bereiken, maar dierproeven doen dat wel 7suggereren in dit opzicht verschillen tussen de GLP-1-geneesmiddelen.

Exenatide lijkt bijvoorbeeld de bloed-hersenbarrière te passeren, een beschermend schild dat controleert welke stoffen vanuit de bloedbaan naar de hersenen kunnen gaan. Christian Hölscher, een neuroloog aan de Henan Academy of Innovations in Medical Science in Zhengzhou, China, schrijft het aanvankelijke succes van het medicijn bij de behandeling van de ziekte van Parkinson toe aan dit vermogen.

Hij merkt op dat een versie van exenatide die was aangepast om langer in het bloed te blijven niet hetzelfde succes had bij de behandeling van de ziekte van Parkinson als de originele versie. 8. De aangepaste versie is een veel groter molecuul dat de hersenen niet kan binnendringen. “Dit laat echt zien hoe belangrijk het is om het medicijn naar de gebieden te brengen waar de schade is als je de neuronen wilt verbeteren en beschermen”, zegt hij. Hij merkt ook op dat uit onderzoeken blijkt dat semaglutide de bloed-hersenbarrière niet kan passeren. “Daarom is het zeer onwaarschijnlijk dat de nieuwste medicijnen die op de markt verkrijgbaar zijn voor diabetes zeer goede effecten zullen hebben op de ziekte van Alzheimer of Parkinson.”

Maar andere onderzoekers delen deze mening niet. "Ik denk niet dat we erg goede gegevens hebben die een verband aantonen tussen hersenpenetratie en activiteit bij neurodegeneratieve ziekten", zegt Drucker.