Co najmniej jedna czwarta osób, które mają poważne uszkodzenia mózgu i fizycznie nie są w stanie reagować na polecenia, faktycznie jest świadomie jak wykazało pierwsze międzynarodowe badanie tego rodzaju 1.

Chociaż ci ludzie nie mogli, powiedzmy, pokazać kciuka w górę, nadal wykazywały powtarzającą się aktywność mózgu, gdy poproszono ich o wyobrazenie sobie, że się poruszają lub ćwiczą.

„To jedno z bardzo ważnych przełomowych badań” w obszarze śpiączki i innych zaburzeń świadomości, mówi Daniel Kondziella, neurolog w Rigshospitalet, szpitalu klinicznym na Uniwersytecie w Kopenhadze.

Odkrycia oznaczają, że znaczna liczba osób z urazami mózgu, które wydają się nie reagować, słyszy wszystko, co dzieje się wokół nich, a nawet może być w stanie używać interfejsów mózg-komputer (BCI) do komunikacji, mówi kierownik badania Nicholas Schiff, neurolog z Weill Cornell Medicine w Nowym Jorku. BCI są Urządzenia wszczepiane w głowę danej osoby, które rejestrują aktywność mózgu, dekoduj je i tłumacz na polecenia, które mogą na przykład przesuwać kursor komputera. „Powinniśmy przeznaczyć zasoby na odnalezienie tych ludzi i pomoc im” – powiedział Schiff. Praca została wykonana dzisiajNew England Journal of Medicineopublikowany 1.

Skanowanie mózgu

Do badania włączono 353 osoby, które doznały urazów mózgu na skutek urazów fizycznych, zawałów serca czy udarów mózgu. Spośród nich 241 nie odpowiedziało na szereg standardowych testów reakcji przy łóżku pacjenta, w tym na test z prośbą o uniesienie kciuka; pozostałe 112 mogłoby.

Wszyscy uczestnicy badania przeszli jeden lub oba typy skanów mózgu. Pierwszy był funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI), który mierzy aktywność umysłową pośrednio poprzez wykrywanie utlenowania krwi w mózgu. Drugie było Elektroencefalografia (EEG), który bezpośrednio mierzy aktywność fal mózgowych za pomocą czepka pokrytego elektrodą na skórze głowy. Podczas każdego skanowania badani byli instruowani, aby wyobrazili sobie siebie grających w tenisa lub otwierających i zamykających rękę. Polecenia powtarzano w sposób ciągły przez 15–30 sekund, po czym następowała przerwa; ćwiczenie powtarzano następnie przez sześć do ośmiu sesji dowodzenia.

Spośród osób niereagujących fizycznie u około 25% wykazano aktywność mózgu przez cały okres badania EEG lub fMRI. Medycznym terminem określającym zdolność reagowania mentalnego, ale nie fizycznego, jest poznawcza dysocjacja motoryczna. 112 osób biorących udział w badaniu, które sklasyfikowano jako reagujące, uzyskało nieco lepsze wyniki w testach aktywności mózgu, ale niewiele: tylko około 38% wykazywało stałą aktywność. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że testy stawiają przed nami dużą przeszkodę, mówi Schiff. „Byłem poddawany rezonansowi magnetycznemu i przeprowadziłem ten eksperyment. Jest on trudny” – dodaje.

To nie pierwsze badanie, które wykazało dysocjację poznawczo-ruchową u osób z urazami mózgu, które nie reagują fizycznie. Na przykład artykuł opublikowany w 2019 roku wykazał takie zachowanie u 15% ze 104 przebadanych osób 2. Jednak najnowsze badanie jest obszerniejsze i jest pierwszym tego rodzaju wieloośrodkowym badaniem. Badania przeprowadzono w sześciu placówkach medycznych w czterech krajach: Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.

25% niereagujących osób, które wykazywały aktywność mózgu, było na ogół młodsze od osób, które tego nie robiły, miały obrażenia w wyniku urazów fizycznych i miały dłuższe urazy niż pozostali. Kondziella ostrzega, że ​​dalsze badanie tych zależności wymagałoby powtarzania ocen osób przez tygodnie lub miesiące. „Bardzo niewiele wiemy o krzywych odzyskiwania świadomości w czasie i po różnych urazach mózgu” – mówi.

Możliwości poprawy

Badanie ma jednak pewne ograniczenia. Na przykład nie wszystkie ośrodki medyczne stosowały tę samą liczbę lub rodzaj zadań podczas skanów EEG lub fMRI lub tę samą liczbę elektrod podczas sesji EEG, co mogło zafałszować wyniki.

Ostatecznie jednak, biorąc pod uwagę tak dużą przeszkodę w zarejestrowaniu aktywności mózgu, w badaniu prawdopodobnie nie docenia się odsetka osób przytomnych, niereagujących fizycznie, mówi Schiff. Kondziella zgadza się. Zauważa, że ​​wskaźniki dysocjacji poznawczo-motorycznej były najwyższe u osób badanych zarówno za pomocą EEG, jak i fMRI, więc gdyby obie metody zastosowano u każdej osoby objętej badaniem, ogólny wskaźnik mógłby być jeszcze wyższy.

Jednak stosowane testy stanowią wyzwanie logistyczne i obliczeniowe, „dlatego tak naprawdę na świecie istnieje tylko kilka ośrodków, które są w stanie zastosować te techniki” – mówi Kondziella.

Schiff podkreśla znaczenie identyfikacji osób z urazami mózgu, które nie reagują, ale są przytomne. „Będą osoby, którym będziemy mogli pomóc wyjść z tej choroby” – mówi, być może poprzez zastosowanie BCI lub innych terapii albo po prostu kontynuując zapewnianie opieki medycznej. Świadomość, że ktoś jest przytomny, może mieć wpływ na decyzje rodzin i zespołów medycznych dotyczące podtrzymywania życia i leczenia. „Za każdym razem, gdy dowiadujesz się, że ktoś reaguje, robi to różnicę” – mówi.